امارات متحده عربی (الإمارات العربيّة المتّحدة) اغلب با نام امارات شناخته می‌شود. این کشور در غرب آسیا واقع شده است. و در شرق شبه‌جزیرهٔ عربستان قرار گرفته و همچنین با کشورهای عمان و عربستان سعودی هم مرز می‌باشد. از طریق خلیج فارس با کشورهای قطر، بحرین و ایران ارتباط دارد. پایتخت این کشور شهر ابوظبی است، اما شهر دبی، پرجمعیت‌ترین شهر، و یک مرکز اقتصادی بین‌المللی این کشور می‌باشد.

آن منطقه که با عنوان امارات متحده عربی نامیده می‌شود از ۱۲۵ هزار سال پیش مسکونی بوده و  این منطقه محل تلاقی تجارت بسیاری از تمدن‌های جهان از جمله بین‌النهرین، ایران و هند بوده‌است.

اسلام دین رسمی و عربی زبان رسمی امارات است. ذخایر نفت و ذخایر گاز طبیعی امارات متحدهٔ عربی به‌ترتیب ششمین و هفتمین ذخایر بزرگ جهان هستند. زاید بن سلطان آل نهیان، حاکم ابوظبی و اولین رئیس کشور، با سرمایه‌گذاری درآمدهای نفتی در امور بهداشتی، آموزشی و زیرساخت‌ها، بر توسعهٔ امارات تأثیر داشت. امارات متحدهٔ عربی دارای بیشترین تنوع اقتصادی در میان اعضای شورای همکاری خلیج فارس است. در سدهٔ بیست و یکم، وابستگی این کشور به نفت و گاز کمی کاهش یافته‌است و از نظر اقتصادی بر گردشگری و تجارت متمرکز شده‌است.

تاریخچه

آثار باستانی کشف‌شده در امارات متحدهٔ عربی، تاریخ سکونت و مهاجرت انسانی را نشان می‌دهد که در ۱۲۵٫۰۰۰ سال پیش از آفریقا به شارجه مهاجرت کرده‌است. مکان‌های تدفین که قدمت آن به دوران نوسنگی و عصر برنز برمی‌گردد، قدیمی‌ترین مکان شناخته‌شده داخلی در جبل بوهایس است. این منطقه که در نزد سومریان تحت عنوان مَگان شناخته می‌شود. در طول دورهٔ ام النار، فرهنگ تجاری پررونق عصر برنز را در خود جای داده بود که تجارت میان درهٔ سند، دیلمون و بین‌النهرین و همچنین ایران)، باختر و شام بود.

پس از آن، در دورهٔ وادی سوق و عصر آهن ۳ شاهد ظهور کوچ‌نشینی و همچنین توسعهٔ مدیریت آب و سیستم‌های آبیاری بود که باعث سکونت انسان در ساحل و نواحی داخلی‌تر می‌شد. عصر اسلامی امارات متحدهٔ عربی به اخراج ساسانیان و پس از آن نبرد دیبا برمی‌گردد. تاریخ تجارت امارات متحدهٔ عربی منجر به ظهور جلفار، در امارت کنونی رأس‌الخیمه، به عنوان یک مرکز تجاری و دریایی منطقه‌ای در این ناحیه شد. تسلط بازرگانان اماراتی بر خلیج فارس به درگیری با قدرت‌های اروپایی از جمله امپراتوری پرتغال و امپراتوری بریتانیا منجر شد.